Noodles kwam ongepland in ons leven. Twee maanden voor ze in Hamburg geboren werd, hadden wij hier pupjes van Câline met Strike. Die trouwens ook de vader is van Gun-Gun. Ik hou waanzinnig veel van deze Deense Flatcoatreu. Fokkers onder elkaar communiceren en worden ook wel eens vrienden. Gaby Kipphardt was zo iemand. Gaby en ik chatten regelmatig. Gingen zo ook samen eten toen ik in Duitsland was voor Bailey. Nog een paar jaar daarvoor waren Luc en ik in Denemarken om Mickey Jensen en Strike te ontmoeten maar we spraken o.a. ook af met Johnny Henriksen (Holly Hunter), Marian Thompson (Bjugel's) en Alex Faarkrog (Friia). Het was tevens een blij weerzien met Nick Rasmussen, Danskes fokker. Noodles' mama is gefokt door Johnny en was destijds ook nog zijn hond. Hij vertelde ons toen dat er een Duits koppel verzot was op Jinnie, zij hadden een dochter van haar, en zaagden voortdurend aan zijn oren of hij hen Jinnie niet wilde toevertrouwen. Hij was het aan het overwegen. Zo kwamen Gaby en Helmut in ons leven. 

In 2014 woonde Jinnie bij Gaby. In het Frans zeggen ze : 'Ce que femme veut, Dieu le veut.' ;-) Gaby had Jinnie laten dekken door Strike. Een topcombinatie. Ik ken alle fokkers achter de lijnen waar beiden uit voortkomen, hun honden en waar ze voor staan. Allen hebben een immense kennis over het ras en weten verdomd goed waar ze mee bezig zijn. Eén woord : ontzag. We waren een jaar na Lucs hersenbloeding. Gun-Gun, ook een dochter van Strike, ontwikkelde zich tot een fantastische hond maar had ons dat het voorbije jaar al meer dan genoeg duidelijk gemaakt. Dat ze fantastisch is ;-)

En toen Noodles een paar weken oud was, kwam het verschrikkelijke nieuws dat Gaby tijdens het verzorgen van haar dierbare pups in elkaar was gezakt. Geen hulp kon nog baten, Helmut is dokter, ze overleed ter plekke. Helmut wist zich geen raad. Het fokken was iets van Gaby. Hij had geen weet wie een pup had gereserveerd, kon niet aan de gegevens, had zorgen genoeg aan zijn hoofd ... Marika, iemand die een flatcoat uit een eerder nest van Gaby heeft, snelde hem te hulp. Zo prachtig. Ze liet alles vallen en repte zich naar Hamburg om mee te helpen de pups groot te brengen. Zij deed een oproep of er geïnteresseerden waren voor een pup van Jinnie. Tja, Luc mag dan invalide zijn, dit had hij gelezen ! Hij drong er op aan dat ik Helmut zou bellen. Jaja, dacht ik. Gezien onze leefomstandigheden stond ik niet te springen op nog een flatcoat erbij.

Hoewel Luc zijn kortetermijngeheugen weg is, bleef hij herhalen : 'Bellen. Bellen. Bellen. Helmut. Bellen.' Ten lange leste, ik was er telkens met een excuus onderuit gekomen, duwde hij me na een week de telefoon in de handen. Ik was er vrij gerust in. Dacht dat ze allen wel al besproken zouden zijn. Helmuts antwoord : 'Als jullie een pup willen, krijgen jullie ongetwijfeld de eerste keuze.' Wat moet je dan ;-) 

Het volgend weekend naar Hamburg rijden tiens. We bleven er drie dagen. Dubbel om bij de vreugde van het puppyknuffelen, Helmut gelijkertijd zo kwetsbaar mee te maken. Veel gebabbeld over Gaby. Gaan wandelen op het machtig jachtterrein van Helmut en Gaby. Herinneringen opgehaald. En tuurlijk ook pupjes geobserveerd. Helmut sloeg mij gade, wou mij niet beïnvloeden. Hij zweeg in alle talen. Hij was ontroerd door mijn voorkeur. De pup die ik graag Noodles wilde zien worden, was het hondje die Gaby voor zichzelf had gekozen ... Zij was het die bij hen zou zijn gebleven. Opnieuw een gevoelig momentje voor iedereen. Hij was meer dan tevreden dat zij bij ons zou komen wonen. Hij stelde 1 voorwaarde. Dat ze' Siena' in haar naam zou dragen. De roepnaam die zij hadden bedacht. Het Brave-nest, Siena ligt in Italië, wij wilden een Noodles, noedels associatie met Italië, ja hoor, na Marco Polo toch : Brave Noodles di Siena vom Palmblick.

Zo had Luc een jaar later dan oorspronkelijk bedoeld toch zijn eigen hondje. En dat is ze boven alles. Heel lief, opgewekt, rustig in huis en makkelijk van karakter. Ze kan de hele namiddag samen met Luc tv kijken dicht tegen hem aan geflokt. Maar haar opleiden en/of voorjagen zou niet kunnen wellicht. In onze hondenclub geloofde echter iemand heel erg in hen als team. Luc mocht aan de slag met Martin als geduldige instructeur. Het was en is nog steeds moeilijk om haar los te laten op werkvlak gezien haar bloedlijnen. Ik gun Luc zijn zondagvoormiddagen tijdens de jachtcursus in Will to Please. Tuurlijk vind ik het zonde dat haar capaciteiten niet optimaal benut worden. Want het eenvoudig woord 'apport' vergeet Luc meestal en roept dan iets heel anders om maar een simpel voorbeeld te geven ... Ik blijf het bijgevolg waanzinnig knap vinden dat Noodles zo eenvoudig schakelen kan tussen ons beiden. En dat ze onder die omstandigheden met heel wat minder training dan Gun-Gun ook aan de finale WT mocht deelnemen dit jaar. Zegt genoeg over haar roots.

Ice en zijn voorouders bejubelde ik al bij de nestplanning van Gun-Gun. Toen ik begin dit jaar voor Gun-Gun in Langenzenn was, had ik ook ons kleintje mee. Ze charmeerde gelijk Inka. Noodles is helemaal haar type hond. Qua karakter, qua looks, qua stamboom. Wanneer ik maanden erna opperde om ook Ik Noodles aan Ice te koppelen, hoefde ze er geen seconde over na te denken. Ik ben vereerd. 

Uit deze combinatie verwacht ik hondjes gemakkelijk in de omgang die graag zullen werken voor hun baas. Vol energie om uitdagingen aan te gaan - slimme studenten - maar extra fijne huisgenoten mits een goede opvoeding. Dat laatste is steeds een vereiste niet ? Ik heb mezelf altijd voorgenomen dat 6 het maximum is. Cru gesteld zou er eerst eentje van onze dames moeten heengaan voor er een nieuwe pup komen gaat. En Bullet is zelf nog zo puber. Zit dus verschrikkelijk in dubio ;-) Geloof heel sterk in deze combinatie. Wil erg graag een dochter van Ice en Noodles hier houden. Ik heb, naar mijn idee, zelfs een superleuke naam voor haar. Time will tell ...

Sabine Sintobin, 05/12/2017

Foto genomen door Inka op 10/11. Deze keer Ice en Noodles. We zijn het beiden eens : ze passen bij elkaar.